مادربرد
مادربرد برای رایانه شخصی رومیزی Acer ، اجزای معمولی و رابط های موجود در مادربرد را نشان می دهد. این مدل توسط Foxconn در سال 2007 ساخته شد و از طرح ATX (معروف به "عامل شکل") که معمولاً برای رایانه های رومیزی استفاده می شود پیروی می کند. این دستگاه برای کار با پردازنده Athlon 64 AMD طراحی شده است

مادربرد (گاهی اوقات به عنوان اصلی ، برد سیستم ، صفحه مسطح یا برد منطقی یا محاوره ای موبو شناخته می شود) برد اصلی مدار چاپی (PCB) است که در رایانه ها و سایر سیستم های قابل توسعه یافت می شود. این سیستم ارتباط بین بسیاری از اجزای الکترونیکی مهم یک سیستم ، مانند واحد پردازش مرکزی (CPU) و حافظه را نگه می دارد و امکان اتصال را برای سایر لوازم جانبی فراهم می کند. بر خلاف هواپیمای پشتی ، مادربرد شامل زیر سیستم های قابل توجهی مانند پردازنده و سایر قطعات است.
مادربرد به طور خاص به PCB با قابلیت توسعه اشاره می کند و همانطور که از نامش مشخص است ، این برد اغلب "مادر" تمام اجزای متصل به آن نامیده می شود که اغلب شامل کارت های صدا ، کارت های ویدئو ، کارت های شبکه ، هارد دیسک ها یا سایر موارد است. اشکال ذخیره مداوم ؛ کارت های تیونر تلویزیون ، کارت هایی که اسلات USB یا FireWire اضافی و انواع دیگر اجزای سفارشی را ارائه می دهند (اصطلاح اصلی روی دستگاه هایی با یک برد واحد و بدون توسعه یا قابلیت اضافی مانند بردهای کنترل در تلویزیون ، ماشین لباسشویی و سایر سیستم های تعبیه شده اعمال می شود. )

تاریخ
قبل از اختراع ریزپردازنده ، یک کامپیوتر دیجیتالی شامل چندین برد مدار چاپی در یک محفظه کارت با قطعاتی بود که توسط یک صفحه عقب ، مجموعه ای از سوکت های متصل به هم متصل شده بودند. در طرحهای بسیار قدیمی ، سیمها اتصالات مجزایی بین پینهای اتصال دهنده کارت بودند ، اما تخته های مدار چاپی به زودی به استاندارد استاندارد تبدیل شدند. واحد پردازش مرکزی (CPU) ، حافظه و وسایل جانبی در تخته های مدار چاپی جداگانه ای قرار داشتند که به صفحه پشتی وصل شده بودند.

در اواخر دهه 1980 و 1990 ، انتقال تعداد بیشتری از عملکردهای جانبی به مادربرد مقرون به صرفه بود. در اواخر دهه 1980 ، مادربردهای رایانه شخصی شامل IC های تک (که به آنها تراشه های Super I/O نیز گفته می شود) قادر به پشتیبانی از مجموعه ای از لوازم جانبی با سرعت پایین: صفحه کلید ، موس ، درایو فلاپی دیسک ، پورت های سریال و پورت های موازی بودند. در اواخر دهه 1990 ، بسیاری از مادربردهای رایانه شخصی طیف کاملی از عملکردهای صوتی ، تصویری ، ذخیره سازی و شبکه را بدون نیاز به هیچ کارت توسعه ای پشتیبانی می کردند. سیستم های پیشرفته برای بازی های سه بعدی و گرافیک رایانه ای معمولاً فقط کارت گرافیک را به عنوان یک جزء جداگانه حفظ می کنند.

رایج ترین رایانه ها مانند Apple II و IBM PC نمودارهای کلی و اسناد دیگری را منتشر کرده اند که به مهندسی معکوس سریع و جایگزینی مادربردهای شخص ثالث اجازه می دهد. معمولاً برای ساخت رایانه های جدید سازگار با نمونه ها ، بسیاری از مادربردها عملکرد اضافی یا سایر ویژگی ها را ارائه می دهند و برای ارتقاء تجهیزات اصلی سازنده استفاده می شود.

مادربردهای مدرن عبارتند از:

سوکت (یا شکاف) که ممکن است یک یا چند ریزپردازنده در آنها نصب شود. در مورد CPU ها در بسته های آرایه شبکه ای مانند VIA C3 ، CPU مستقیماً به مادربرد لحیم می شود.
شکاف هایی که حافظه اصلی سیستم باید در آنها نصب شود (معمولاً به شکل ماژول های DIMM حاوی تراشه های DRAM)
چیپستی که یک رابط بین گذرگاه جلویی CPU ، حافظه اصلی و گذرگاههای جانبی را تشکیل می دهد
تراشه های حافظه غیر فرار (معمولاً Flash ROM در مادربردهای مدرن) حاوی سیستم عامل یا BIOS سیستم
مولد ساعت که سیگنال ساعت سیستم را برای همگام سازی اجزای مختلف تولید می کند
شکاف برای کارت های توسعه (رابط به سیستم از طریق گذرگاه های پشتیبانی شده توسط چیپست)
اتصالات برق ، که برق را از منبع تغذیه رایانه دریافت می کنند و آن را به CPU ، چیپست ، حافظه اصلی و کارت های توسعه توزیع می کنند. از سال 2007 ، برخی از کارت های گرافیک (به عنوان مثال GeForce 8 و Radeon R600) به قدرت بیشتری نسبت به مادربرد نیاز دارند و بنابراین اتصالات اختصاصی برای اتصال مستقیم آنها به منبع تغذیه معرفی شده است.
اتصالات هارد دیسک ، معمولاً فقط SATA. درایوهای دیسک نیز به منبع تغذیه متصل می شوند.
علاوه بر این ، تقریباً همه مادربردها دارای منطق و کانکتورهایی هستند که از دستگاههای ورودی متداول پشتیبانی می کنند ، مانند اتصالات PS/2 برای ماوس و صفحه کلید. رایانه های شخصی اولیه مانند Apple II یا IBM PC تنها این حداقل پشتیبانی جانبی را بر روی مادربرد شامل می شدند. گاهی سخت افزار رابط ویدئویی نیز در مادربرد ادغام می شود. به عنوان مثال ، در Apple II و به ندرت در رایانه های سازگار با IBM مانند IBM PC Jr. لوازم جانبی اضافی مانند کنترل کننده های دیسک و پورت های سریال به عنوان کارت های توسعه ارائه شد.

عامل شکل
مادربردها در اندازه ها و اشکال مختلفی تولید می شوند که به آنها فاکتور فرم رایانه می گویند که برخی از آنها مختص تولیدکنندگان رایانه شخصی است. با این حال ، مادربردهای مورد استفاده در سیستم های سازگار با IBM طوری طراحی شده اند که متناسب با اندازه های مختلف کیس باشند. از سال 2007 ، اکثر مادربردهای رایانه رومیزی از فاکتور فرم استاندارد ATX استفاده می کنند - حتی آنهایی که در رایانه های Macintosh و Sun یافت می شوند ، که از اجزای اصلی ساخته نشده اند. مادربرد پرونده و فاکتور فرم PSU همه باید مطابقت داشته باشند ، اگرچه برخی از مادربردهای کوچکتر از یک خانواده برای موارد بزرگتر مناسب هستند. به عنوان مثال ، یک قاب ATX معمولاً دارای مادربرد microATX است.

رایانه های لپ تاپ عموماً از مادربردهای بسیار یکپارچه ، کوچک و سفارشی استفاده می کنند. این یکی از دلایلی است که ارتقاء کامپیوترهای لپ تاپ دشوار و تعمیر آن گران است. اغلب خرابی یک جزء لپ تاپ نیاز به تعویض کل مادربرد دارد که معمولاً به دلیل تعداد زیاد اجزای یکپارچه گران تر از مادربرد رومیزی است.

سوکت های پردازنده

سوکت CPU (واحد پردازش مرکزی) یا شکاف یک جزء الکتریکی است که به برد مدار چاپی (PCB) متصل می شود و برای قرار دادن CPU (که به آن ریزپردازنده نیز می گویند) طراحی شده است. این نوع خاصی از سوکت مدار مجتمع است که برای تعداد پین های بسیار بالا طراحی شده است. یک سوکت CPU عملکردهای زیادی از جمله ساختار فیزیکی برای پشتیبانی از CPU ، پشتیبانی از سینک حرارتی ، تسهیل جایگزینی (و همچنین کاهش هزینه) و مهمتر از همه ، ایجاد یک رابط الکتریکی با CPU و PCB را ارائه می دهد. سوکت های پردازنده روی مادربرد اغلب در اکثر رایانه های رومیزی و سرور یافت می شوند (لپ تاپ ها معمولاً از CPU های روی سطح استفاده می کنند) ، به ویژه در معماری Intel x86. نوع سوکت CPU و چیپست مادربرد باید سری CPU و سرعت را پشتیبانی کند.