نام فایل : كوچ نشيني

فرمت : .DOC

تعداد صفحه/اسلاید : 4

حجم : 7 مگابایت

کوچ نشینی
کوچ نشيني تنها يک نوع زندگي و طريقي از زيستن نيست بلکه يک فرهنگ و يک تاريخ کهن با آداب و رسوم و سنن اجتماعي، اقتصادي و سياسي است که پشت اين زندگي ساده و بي پيرايه نهفته است. پس همانطور که تاکنون از آثار بي جان و بدون تحرک به عنوان ارزش ها و افتخارات ملي و فرهنگي خودمان حفاظت کرده و هزينه هاي زيادي را نيز در اين راه صرف کرده ايم، مي بايست با اين پديده زنده و پويا که نه تنها بخشي از تاريخ و فرهنگ ما را بازگو مي کند بکله جامعه اي توليدکننده نيز هست که در عين حال با مشکلات فراواني روبروست با حساسيت بيشتري برخورد شود.
سه رکن اصلي زندگي کوچ نشيني انسان، دام و مرتع است که در حال حاضر مردم کوچ نشين ايران در هر سه رکن با مشکلات اساسي روبرو هستند.
عوامل مختلفي همچون شخم هاي بي رويه مراتع، افزايش تعداد دام ها به ويژه دام روستايي، از بين رفتن مراتع ميان بند، از هم پاشيدگي نظام ايلي، کمبود علوفه دامي و گراني آن، وجود واسطه ها و جاذبه هاي شهري، نبود امکانات رفاهي در جامعه عشايري، کمبود داروهاي دامي، خشکسالي هاي پياپي، کمبود نيروي انساني خبره از جمله چوپان و... موجبات از هم پاشيدگي زندگي عشايري را فراهم نموده است که بدون شک آشنايي عميق و هماهنگي مديران ساختار تشکيلاتي دستگاه هاي اجرايي مربوطه با فرهنگ و بافت جامعه عشايري و برنامه ريزي همه جانبه مي تواند کليد حل مشکلات اين قشر از جامعه شود. البته برنامه ريزي که مبني بر اصول و واقعيت هاي ساختار فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي اين جامعه است که از جمله آنها مي توان به اصلاح قوانين مربوط به مراتع ميان بند، مشخص کردن حدود ايل راه هاي عشايري، بيمه دام ها، تشکيل خانه هاي بهداشت عشايري، تامين علوفه و جو مورد نياز دام عشاير، خريد تضميني دام و... ايجاد مدرسه در مقاطع راهنمايي و دبيرستان يا شبانه روزي، ايجاد شغل هاي جايگزين و خريد محصولات دامي اشاره کرد.
 مزاياي زندگي کوچ نشيني

حفظ روحيه مقاومت و تحمل مشکلات که به دليل مبارزه با طبيعت و برخورد با انواع سختي ها و رنج ها به دست آمده از جمله ويژگي هاي زندگي عشايري است که ساده زيستي، عدم تجمل گرايي، قانع بودن به امکانات کم، حفظ سلامتي و شادابي در زندگي ايلي از جمله مزاياي زندگي عشايري است. لذا اين طور مي توان نتيجه گرفت که اين زندگي انباشته از مشکلات و فشار روزمره عشايري و موانعي است که روز به روز آنان را ناتوان و وادار به اسکان بي رويه در حاشيه شهرها مي کند.
براساس آخرين آمار سرشماري اجتماعي و اقتصادي عشاير کوچنده در سال 1377، استان آذربايجان غربي داراي 14448 خانوار با جمعيتي بالغ بر 114617 نفر است که نسبت جنسي عشايري استان به تعداد 105 نفر مرد در برابر 100 نفر زن است و ميانگين اعضاي هر خانوار عشايري 7/9 نفر است که در توزيع کلي جمعيت عشاير کشور، استان آذربايجان غربي با 8/6 درصد چهارمين استان عشايري محسوب مي شود.
ايلات و طوايف

عشاير استان آذربايجان غربي در قالب 12 ايل و 21 طايفه مستقل در حاشيه مرزي با کشورهاي نخجوان، ترکيه و عراق زندگي مي کنند و بزرگ ترين ايل استان جلالي است که جزو 10 ايل بزرگ کشور محسوب مي شود، اسلات جلالي، ميلان، شکاک، پناشين، زرزا، ،قره پاپاق، مامش و سادات از جمله ايلات شناخته شده در استان هستند.
جمعيت دامي

عشاير استان 1809993 واحد دامي در اختيار دارند که عمدتا کوچک بوده و ميانگين دام عشاير استان 125 واحد دامي است. به طوري که متوسط دام خانوارهايي با کوچ بلند 138 واحد دامي (بيش از 30 کيلومتر) و متوسط دام خانوارهايي با کوچ متوسط 91 واحد دامي(15 الي 30 کيلومتر) و خانوارهايي با کوچ کوتاه 76 واحد دامي (کمتر از 15 کيلومتر ) است.
توليدات عشاير استان

عشاير استان به طور متوسط ساليانه 11 هزار تن گوشت،20 هزار تن شير، 1761 تن پشم، 4/44 تن مو و کرک توليد و بيش از 25 درصد از مواد پروتئين استان را تامين مي کنند.
وسعت مراتع استان

در استان آذربايجان غربي حدود 2/7 ميليون هکتار مرتع وجود دارد که 1614720 هکتار دام مراتع ييلاقي و قشلاقي استان را تشکيل مي دهد و در شرايطي فعلي قريب به 2/5 برابر ظرفيت مراتع دام مازاد عشاير در مراتع تعليف مي کنند و عشاير در مدت طولاني اقامت در قشلاق (حدود 9 ماه از سال) دام هاي خود را تغذيه مي کنند که بيشترين هزينه خانوار را تشکيل مي دهد و اين موضوع به فقر بيشتر خانوارهاي عشايري منجر مي شود.
...