نام فایل : پيامبر

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 23

حجم : 10 مگابایت

مقدمه
رسول الله (ص) به روايت اهل سنت در روز دوازده ربيع الاول و به روايت اهل تشييع هفده
ربيع الاول و به روايتي كه شايد صحيح تر باشد، دوم ربيع الاول در آغوش علي (ع) رحلت كرد. ولي بر خلاف سفارشات بسيار آن حضرت مبني بر حفظ اتخاذ و وحدت و پرهيز از اختلاف
ودو دستگي و رقابت بر سر دنيا، جامعه اسلامي به دو گروه هواداران خلفا و دوستداران علي(ع)
و اهل بيت تقسيم شدند. ريشه اين اختلاف به واقعه اي به نام سقيفه باز مي گردد. با رحلت رسول الله (ص) انصار براي اينكه از خلافت باز نمانند وترس و نگراني كه از مهاجران قريش داشتند، در محلي به نام سقيفه بني ساعده گرد آمدند و خلافت خود را مطرح كردند
ابن قتیبه دینوری، الامامه و السیاسه، مصر، مطبعه البابی الحلبی و اولاده، 1388ه الجزء الاول، ص6
. در اين هنگام سه تن
از مهاجران قريش به نام هاي ابوبكر، عمر و ابوعبيده جراح كه نگران حكومت دنياوي رسول الله (ص) بودند، خود را به سقيفه رساندند. در اين ميان ابوبكر خويشاوندي با رسول الله (ص) و امامت و رهبري قريش و پست وزارت را براي انصار مطرح كرد
2
. بدين سبب گروهي از انصار با دشمني قبيله اي كه در ميان اوس و خزرج وجود داشت از خواسته قبلي خود واپس نشستند و با ابوبكر بيعت كردند. فرداي آن روز، صبح سه شنبه، با حضور مهاجران و سران قريش در مسجدالنبي با ابوبكر بيعت شد. با بازگشت ابوسفيان از محل ماموريت خود با امتيازاتي كه دست آورد، به اين گروه پيوست. بدين سان گروه حاميان خلفا شكل گرفت. اينان در جنگ جمل در برابر علي (ع) خود را شيعه عثمان ناميدند و بعدها عنوان « اهل السنه و الجماعه » و يا « اهل العدل والسنه » را براي خود برگزيدند. سرانجام مناقشات ميان اصحا حديث يعني مالكي ها ، حنبلي ها و شافعي ها
با اصحاب راي يعني حنفي ها سبب شد تا در زمان القادر بالله اين چهار مذهب به رسميت شناخته شود.
گروه دوم هواداران اهل بيت و شيعيان علي (ع) بودند. اينان با استناد به حديث ثقلين و سفينه ي نوح ، خاندان رسول الله (ص) را تنها شايسته ي خلافت مي دانستند. آنان معتقد بودند در قران هرگاه مسئله جانشيني پيامبران مطرح شده، خداوند در يكي از فرزندان و خويشاوندان ذكور كه آلوده به گناه نشده باشند، قرار داده است. به همين سبب علي (ع) به نص جلي از سوي رسول الله (ص) در غدير خم كه فرمود: « من كنت مولاه و علي مولاه » و در جريان ميهماني خويشان و اقوام، علي (ع) را جانشين و خليفه خود قرار داد. ديگر نص خفي شامل مقدم داشتن علي (ع) بر ابوبكر در ابلاغ سوره برائت و حديث منزلت و ثقلين و سفينه نوح بود كه اهل بيت و علي (ع) را شايسته مقام امامت و خلافت مي دانستند. رهبران اين گروه: عمار، مقداد ، ابوبكر و سلمان بودند كه اركان تشيع را تشكيل مي دهند اين چهار نفر علي (ع) را پيشوا و راهنماي خود ساختند و در تشيع اسلام پيشگام بودند. ابوبكر در آغاز خلافت خود دشواري سهمگيني پيدا كرد و آن ظهور پيامبر نمايان
و برگشتگان از دين بودند كه مورخان تحت عنوان جنگ هاي (رده) از آن ياد كرده اند. با بررسي دقيق روايات پيرامون جنگ هاي رده بر ما روشن مي گردد، بازگشتگان از دين شامل گروه هاي زير بودند:
الف: پيامبران دروغين :
در واپسين روزهاي حيات رسول الله (ص)، « اسود عنسي » در يمن
و « مسيلمه بن حبيب » در ميان بني حنيفه ادعاي پيامبري پرداختند. در روزگار ابوبكر پيامبر نمايان ديگري همچون « سجاح » و « طليحه بن خويلد اسدي » ظهور كردند.
ب: مخالفان پرداخت زكات:
گروهي از قبايل عرب با حفظ ايمان و اسلام خويش و انجام
ديگر واجبات ديني از پرداخت زكات به خليفه اول خودداري مي كردند.
ج: مخالفان رهبري ابوبكر:
گروهي از قبايل عرب برخي از مردم كنده و بني تميم ، خلافت ابوبكر را به رسميت نمي شناختند و خواهان تفويض قدرت سياسي به اهل بيت رسول الله (ص) بودند. گروهي نيز همچون مردمي از طي و بني اسد و بني فزاره، ابوبكر را براي اداره ي خلافت ضعيف مي دانستند و مي گفتند: ما هرگز با «ابوفصيل» بيعت نخواهيم كرد. بدين سان بر ما روشن
...