نام فایل : معنویت و سکولاریسم

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 15

حجم : 10 مگابایت

معنويت‏ و سکولاريسم
ترجمه سكولاريزم‏
براى سكولاريزم (
secularism
) و مشتقات مربوط به آن در زبان فارسى معادل‏هاى فراوانى به كار برده شده است. در ترجمه سكولاريزم: دنياپرستى، اعتقاد به اصالت امور دنيوى، غير دين گرايى، نادينى‏گرى، جدا شدن دين از دنيا، دنيويت، دنيوى‏گرى، روشنفكرى غير مذهبى، مذهب جدائى دين از سياست (حكومت) لائيسم، بى دينى، لامذهبى، علمانيّت ...
در ترجمه سكولار (
secular
): بى‏حرمت، ناسوتى، بشرى، زمينى (غير معنوى)، دنيوى، اين دنيايى، غير مذهبى، اين جهانى، عرفى، گيتيانه (در برابر دنيوى يا اخروى)، روشنفكر، لائيك، بى‏دين، ... و در ترجمه سكولاريزاسيون: (
Secularization
)نادينى، دنيوى كردن، جدا انگارى دين و دنيا، دين زدايى، علمانيت، عرفى شدن .... معادل‏هاى متكثر و فراوانى كه در برابر سكولاريزم و مشتقات مربوط به آن به كار برده شده است با صرف نظر از صحت و سقم آنها، نشان دهنده ‏دشوارى ترجمه اين لفظ در ادبيات فارسى است.
دشوارى ترجمه‏
مفاهيم كليدى و محورى هر فرهنگ و تمدن به سهولت قابل انتقال و قابل ترجمه در حوزه‏هاى فرهنگى رقيب نيست، دشوارى ترجمه اين مفاهيم‏به معادل يابى الفاظ محدود نمى‏شود، بلكه ريشه در دو امر دارد. اول: بار معنايى اين مفاهيم و بيگانه و نامأنوس بودن معناى آنها براى فرهنگى‏كه ترجمه در آن واقع مى‏شود و دوم: اثر مخرب و ساختار شكنانه برخى از اين مفاهيم و معانى براى فرهنگ‏هاى رقيب و در نتيجه موضع‏گيرى‏فرهنگ رقيب در قبال آنها.
موضع‏گيرى در قبال مفاهيم فرهنگى رقيب موجب مى‏شود تا برخى عوامل و انگيزه‏هاى اجتماعى و سياسى مانع از تبيين شفاف آنها شود، زيرا كسانى كه در متن فرهنگ رقيب، شيفتگى نسبت به آن مفاهيم دارند، در هنگام انتقال آن مفاهيم با رويكردى ترويجى و تبليغى از ترجمه‏هايى‏پوشش مى‏گيرند كه با ابهام خود مانع از برانگيخته شدن حساسيتهاى اجتماعى و فرهنگى گردد، و بلكه در صورت امكان در اثر ابهام و عوامل‏عارضى مورد استقبال عموم قرار گيرند.
هر يك از عوامل ياد شده در ترجمه سكولاريزم به گونه‏اى تأثير داشته‏اند و مجموعه اين امور وضعيت موجود را در ترجمه آن پديد آورده‏اند.
سكولاريزم و معنويت‏
با صرف نظر از معادل هايى كه براى سكولاريزم و مشتقات مربوط به آن به كار برده مى‏شود، در معناى سكولاريزم مى‏توان گفت اين لفظ ناظر به ‏نوعى هستى‏شناسى است كه اصالت را به امور دنيوى و اين جهانى مى‏دهد، و اين نوع از هستى‏شناسى كه با انسان‏شناسى و معرفت‏ شناسى‏مناسب با خود هماهنگ است در قبال نوع ديگرى از هستى‏شناسى است كه صورتى معنوى و دينى دارد.
در هستى‏شناسى معنوى اصالت به هستى متعالى و قدسى داده مى‏شود، در اين نگاه ساحتى از هستى كه از آن با عنوان غيب ياد مى‏شود، بر اين‏ جهان و عالم محيط بوده و نسبت به آن معنا بخش و تعيين كننده است، به گونه ‏اى كه غفلت از آن هستى معنوى مانع از شناخت حقيقت اين‏ جهان مى‏گردد.
صور معنويت و دين‏
نگاه معنوى صور گوناگونى مى‏تواند داشته باشد مانند:
الف) اين نگاه با حفظ رويكرد معنوى و دينى خود يا نسبت به زندگى دنيا فعال و سازنده است و يا آن كه رويكرد منفى و زاهدانه نسبت به دنيادارد. اين رويكرد دوگانه را در مقايسه بين رهبانيت مسيحى كه عزلت و گوشه‏گيرى است و رهبانيت اسلام كه به تعبير پيامبر خاتم جهاد در راه‏خداوند است، مى‏توان ديد.
ب) نگاه معنوى يا موضعى مثبت نسبت به مراتب مختلف عقل و عقلانيت دارد، و يا آن كه در تقابل با آن قرار مى‏گيرد، اين دوگانگى نيز درمقايسه اديانى كه ايمان را در تقابل با عقل قرار مى‏دهند با اسلام كه عقل را به مصداق «ماعبد به الرحمان» با ايمان قرين مى‏داند، مى‏توان‏مشاهده كرد.
...